Bu hafta güzel başlamıştı.Yüzmeye devam ettim,ders çalışma da aynı şekilde.Bir tek cuma ve cumartesi biraz boş geçti.Malum olaylardan dolayı bittim,ruhuma ağırlık çöktü.
Cuma moralim bozuk gibiydi tüm gün zaten.İçimde bir sıkıntı vardı salak salak evde gezip bilgisayarda amaçsızca sörf yapıyordum.Akşam on gibi DARBE OLUYOR başlıklı haberi görünce koşup televizyonu açtım.Ailecek sabaha kadar olan her şeyi şaşkınlıkla,kaygıyla,korkuyla izledik.Küçük kardeşim benim suratımı görüp kaygılanınca tek diyebildiğimiz ''Yok ya sadece başbakan değişiyormuş biz de onu bekliyoruz sadece bizim merakımız''
Bilmiyorum ne yazsam ya.Kendimden konuşsam o kadar yapmacık olacağım ki anlatamam.
Bloğumu siyasetle kirletmeyeceğim ama hepimiz her şeyi biliyoruz bence.Bu ülkede 6 yaşındaki çocuklar bile ideolojik şeylerde boy gösteriyor.Fikrimiz beynimize sığmıyor maşallah!
Nice savaşlarla,mücadelelerle alınan bu ülkeye yapılanlar o kadar içimi acıtıyor ki. Bugün evimde oturup bu bloğu yazmamı sağlayan,yaşamımı bana veren insanlardan özür dileyesim geliyor.''Beklediğiniz olmadı biliyorum,onlar adına da özür dilerim.''
Umudum falan vardı diyordum ya,her yerde adım hope'lu şeyler falan..yok artık.Umudumu neye kime bağlayayım?Kim beni,ailemi koruyor,koruyacak?
Güvensiz hissediyorum,mutsuzum,umutsuzum;kurtulmak istiyorum.
Beni bu hisler içine sokanları asla affetmeyeceğim.Hepsi zihnimin bir köşesinde liste halinde yazılı.
Bir de ne var biliyor musunuz? Dün şunu anladım ki bir kez daha bu ülkede asla sen ben gibiler mutlu olamayacağız.
Çünkü hırsız,tecavüzcü,kelle kesici,diğer insanlara saygısız,cahil,düşünmeyen ve gurursuz değiliz.
Kazanacağımız yer,zaman burası değil,olmayacak.
En güvenli sığınak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder