Kendi Portremde Yaşamak - Günlük Kıvamında

 Bu başlığı bulurken düşündüm biraz.İçinde bulunduğum duyguları doğru ifade etmek istedim.Yalnız hissediyorum desem yanlış,yalnızım;çevremde kimse yok desem hepten yanlış olurdu.Ben de şöyle ifade ettim;

Bir portrem çizilseydi,etrafına beni yansıtan şeyler resmedilseydi ve ruhum içine hapsedilseydi bir nevi bedenim oluşmuş olur,benliğim kendine gelirdi.İnsanlar dışarıdan baktıklarında tek bir ruh halimi görürdü.Benim portrem de gülümseyerek çizilmiş.İçinde ağlıyorum,oynuyorum,bir şeyler için çalışıyorum ama tam olarak gören,görebilecek kimseler yok.

Kısmen bu herkes için böyle değil mi?

Bu hafta ölümüne yorucuydu.Okul kursları,dersler,Japonca kursu derken akşam eve gelme kavramımı resmen geceye sarkıttım.Bıktım usandım gibi kelimeler için çok erken,alışmam lazım yeni rutinime.Yanlız beni tam anlamıyla yoran şey bu derslere kafa yorma eylemi değildi.Ona alışkınım.

Hani bir ara bahsetmiştim,derine inmemiştim,yinelemek istemiyorum özel şeyler olduğu için ama bazı şeyler var ki karmakarışıktır,çözümü size bağlı değildir,izlersiniz sonucunu,endişeyle beklersiniz.İşte tam olarak onun içindeyim,diplerindeyim.

Gidip geliyor gidip geliyor çözümler,ama asla bir sonuca varmıyor.

Yeni bir internet arkadaşı edindim bu yorucu haftada,hatta iki tane ama biriyle arada sırada yazışıyoruz.Son edindiğim arkadaşım Polonya'dan.Polonyayı ve insanlarını çok severim bu arada.Garip bir şekilde çok rahatım onunla konuşurken,İngilizce seviyemi düşünmüyorum.O da aynı şekilde.Hatta bana en yakın erkek arkadaşı olduğu söylüyor,sağ olsun.

Pozitif olmayı denediğim ama tutunacak hiçbir şey,hiçbir kimse bulamadığım bir haftaydı.Sorun mu oldu bu? Kısmen - Üzdü mü? Evet.

Sanırım şimdilik çözüm için bir şeyi yapmaya daha çok ihtiyacım var; kendi portremde kendim gibi yaşamaya.