Melankolik

Normalde bu haftayı da es geçip haftaya cumartesi yazı yazmayı planlıyordum ama cıks..benim ara verişim 12 gün sürebiliyormuş.Dediğim gibi oldu: biraz ara ve dönüş.

Sadece kendin için kendin ol.

Bu iki hafta o kadar berbat ve karamsardı ki nereden başlayıp nasıl anlatsam bilemiyorum.Planner'ı açıp önceki haftayı hatırlamaya çalışıyorum.Evet lanet olası depremler.Resmen gün aşırı sallandık.Sürekli depremi ölümü düşünmekten normal hayata odaklanamadım.Her an başım dönüyor gibiydi.Günde yüze yakın deprem gerçekleşiyordu bunların 4-5 tanesini de hissediyorduk..empati yapıp psikolojiyi siz düşünün artık.Deprem silsilesi sayesinde depremler ve deprem anında yapılması gereken her şeyi öğrendim...

Depremle beraber canımı sıkan bir diğer şey bu zamanlarımda hiçbir dostumdan,sevenimden mesaj gelmemesi oldu.Olaylardan bir iki gün sonra mesaj atanlar oldu ama yahu günde 4-5 deprem geçirerek 3 günü atlatmışım.ÇANAKKALE DEPREM diye son dakikalar geçmiş..ben mi fazla düşünceliyim? Arkadaşımın yaşadığı yerde en küçük kötü bir şey duysam ona bir şey olmayacağına emin olsam bile mesaj atarım.Çünkü o mesajın asıl amacı öldün mü kaldın mı öğrenmek değil ''ben buradayım,korkma,seni seviyoruz'' demek...hep kendime hatırlatıyorum ve unutuyorum.Kimseye kendini görecekmiş gibi anlam yükleme.

Depremler cepte.Sinirler bozuk.

Diğer hafta depremler geçti artık derken ara ara devam etti ama benim korku hafiflemişti.Artık sallanınca bir ayaklanıp yatıyoduk.Sabah da şiddetine bakıp bir daha olur mu diye sohbet ediyorduk.

Zaten moralimin olmadığı bir zamanda üstüne depremlerin gelmesi iyice kötü hissettirdi.Bir ara psikiyatriste gittim demiştim ya..hah işte o günden beri mutsuzum.Böyle gülüyorum eğleniyorum ama içimden bir ses hep bana ''aslında şu an mutsuz olmalısın'' diyor.Hala susmadı.Nefret ediyorum o sesten ve onun getirdiği ağlama isteğinden.

Bu hafta aptallığın daniskasında bir olay yaşadım.İnsanlığa olan sevgim bir tık daha azaldı.Toplumu sevmiyorum.Bunu net olarak söyleyebilirim.İnsanlar, bana aşırı güvensiz ve kaba geliyor.Kibar insan görünce sarılmak istiyorum,iyi ki varsın demek istiyorum..o da sıktı mı işte canımı..oh gelin üstüme gelin :'D

Kimseyle fazla konuşmadım bu konular hakkında.Gerçi bloğa yazıyorum ne mana denilebilir.Fakat burası benim için farklı.Herkesten okumasını beklemiyorum,istemiyorum.

Güzel filmler izledim,güzel bir kitap okudum ve şimdi bir mükemmel kitap daha okuyorum.Kitap ve film yazısı yazmayı özledim.İkisi de hayata renk katan şeyler.Bazen moralim böyle bombokken hemen bir 00-90-80 filmi açıp odaklanmaya çalışıyorum.Her şeyin minimal gözüktüğü doğal dönemlerden ilham almaya çalışıyorum.Gelişen hayata uymaya çalışırken içimizdeki kişilikleri istediğimiz tarihte tutabileceğimize inanıyorum.Benim kişiliğim vintage-retro,içimde bir yerlerde göremediğim tarihlere duyulan aşk hep var.Nedeni bulanık.

Bu haftadan tek bir isteğim var.Mutlu hissetmek.Bakın bu sefer olmak demiyorum.Hissetmek.Çünkü iyiyim.Ama her iyi olan mutlu hissetmiyor.Benimki o hesaptan.

Gideyim artık.Bana dua edin,güzel enerji gönderin veya neyin güzellik getireceğine inanıyorsanız onu yapın.Benden de size aynıları gitsin,görüşürüz xoxo