Sonunda Cuma!
Kendimi tam kapanacakken şarja takılmış bir telefon gibi hissediyorum,çünkü 1 güncük daha okula gitseydim şarjım,pilim,enerjim error verecekti.
Hazırlıktan sonra 9. sınıf gerçekten insanı tokatlıyor.Ya geçen sene 5 dersim vardı ne güzel şimdi 9,10 da olabilir hiç sayamayacağım :))))))))))))) Dersler dışında özel kursum ve okul kursları da başladı,oh ne güzel.Yüzmeye de gitmek çok istiyorum ama bir türlü zaman ayarlayamıyorum.Yoga desen yapmaya zamanım yok.
Şu ipi çekildiğinde belli bir süre yürüyen bebekler gibiyiz insanoğlu olarak.Tek bir rutin üzerinde defalarca aynı şeyler.
Fakat yine de şükretmek önemli hem de çok.Dünyada hala yüzümüzü güldürecek şeyler oluyor mesela Aziz Sancar'ın Nobel Fizik Ödülü alması gibi.O kadar sevindim ve gurur duydum ki.Nobel ödülü alması bir yana bunu ''Atatürk ve Türkiye'' için alması bambaşka.Bizimkiler de hala adamın ırkını tartışa dursun.Bir de o kadar motive edici bir tweet atmış ki insan okuyunca bir hoş oluyor:
Ben de Aziz Sancarı bu küçük çaplı bloğumdan tebrik ediyorum,sizinle gurur duyuyoruz!
Hooop kendi hayatıma geri döneyim.
Ben günbatımını ve ondan sonraki kızıllığı çok severim.Beni hep iyi hissettirir.Evimiz son katta olduğu için güneş batmaya yakın odam ve mutfak cephesi resmen kızıla bürünüyor.
''Ne kadar da pale bir erkek''
Canımı sıkan birkaç şey de var..olmasa ölürdü.Fazla ayrıntı vermiyim,özetlemek gerekirse böyle çok çok iyi arkadaşınız olan ama daha sonra biraz bozuşuk ayrıldığınız bir insan sizi değil de sadece gülüştüğü insanları özleyince insan üzülmüyor değil.Ama napalım kendileri bilir biz yine büyükçe bir kawai gülüşü atalım.
(^_^) (^_^)(^_^)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder